Ko'ngil ochishga biror odam qolmagan kulrang kunlarning navbatdagisidan esdalik uchun ushbuni yozmoqdaman. 

Umurtqamda paydo bo'lgan og'riq ikki haftadan beri o'tib ketgani yo'q. Bu yomon va juda yomon. Agar ish operatsiyagacha boradigan bo'lsa, hammasiga yaxshi bo'lishiga ozgina qolganida o'yinni "hard level" da davom ettirishimga to'g'ri keladi. Albatta, qilgan gunohlarimga javob berishim kerak, lekin hisob-kitob uchun eng noqulay vaqt va joyni tanlashyapti. Yuqoridagilar kelasi olti oydagi jismoniy holatimning yaqin va uzoq kelajagim uchun ahamiyatini inobatga olib, yengilroq jazo berishadi deb umid qilaman. 

Shu kunlargacha qilib kelayotgan ishlarim to'g'riligiga shubham ortgani sari oldimdagi vazifalarni bajarishga xafsala yo'qolib bormoqda. Shu g'alati davrdan o'tib olishim kerak. Hech kim yilning oxiri yengil bo'lishini kutmagandi, albatta. 

Tasavvur qil. Sening kuchukchang yoki boshqa bir uy hayvoning bor. Sog'lom va qorni to'q. Lekin sen uni qanchalik yaxshi ko'rganing bilan, u vaqtini ko'chada o'tkazishni yaxshi ko'radi-ku. Sen esa baribir uni aylantirishga olib chiqa olmaysan. Unda qanday qilib unga egalik qilyapsan? 

Odamlar bilan ham shunday emasmi?

Menimcha, Petraning gaplari to'g'ri. Men noto'g'ri yashayapman. Mayli, bu boshqa kattaroq mavzu. 

Kunning yaxshi yangiliklari esa 4 yoshli qizcha “Be who you are” deb yuribdi va sochimni olib qo'ygan opaning qo'llari aql bovar (source: google) qilmas darajada mayin ekan.